Marieke 'Wielemie' Vervoort brengt haar relaas: "Het gaat alleen maar erger, soms schreeuw ik het uit en wil ik sterven"
Marieke Vervoort was jarenlang wereldtop in het rolstoelsprinten, maar hing in 2016 haar racerolstoel aan de haak na de Paralympische Spelen van Rio. Ze gaf in Van Gils en Gasten aan dat het niet meer zo goed gaat.
Vervoort was wereldnieuws tijdens Rio door haar moedige keuze om te beslissen waar, wanneer en hoe ze zou sterven. Met haar ongeneeslijke spierziekte leeft ze immers dagelijks in pijn. "Ik zit opnieuw in hetzelfde straatje. Het wordt alleen maar erger. Of ik er nog 10 jaar bij doe? Ik weet het niet. We bekijken het dag per dag."
"Dankzij de nieuwe K5-therapie ben ik telkens een weekje goed en dat doet deugd, maar voor de rest gaat het niet zo goed." Euthanasie komt opnieuw ter sprake. "Ik ben helemaal niet bang voor de dood. Doodgaan is voor mij: slapen, nooit meer wakker worden en geen pijn meer. Gewoon rust."
Wanneer de pijn te erg is, kan niemand helpen
"Soms schreeuw ik het uit en wil ik meteen sterven. Dat zijn momenten waarop de pijn te erg is en ik niet meer weet wat te doen. Dan kan niemand nog helpen en dat is verschrikkelijk."
"Ik verlang soms naar euthanasie, maar ik probeer wel nog van elk moment te genieten. En ik geniet dubbel en dik. Ik noem mezelf ook een grote gelukzak, omdat ik heel veel vrienden heb die er niet alleen tijdens de goede momenten, maar ook bij de rotslechte momenten zijn."